“Xwezî nebûya ew ciwaniya bi tolazî û xwîngermî ku mişt bi rojên xweş û şa derbas bû û min nedîtibûya vî kaliya balxerab.” Kalê pîr î piştqilûz di ber xwe re digot û diniçniçand dema ku di bin tava tûj î germ a havînê de neviya wî ya ciwan di pêşiya wî de dimeşiya û ber bi qeymeqamiyê ve diçûn. Kalo bi gopalê xwe yê cî bi cî terikî bi kulekî di pey neviya xwe ya ku di telefona di ber guhê xwe re dikir pitepit dimeşiya.
Keçikê bi dengekî bi gazinc û hêrs digot, “Welle ez pê re nakevim hundir. Ma zarok e. Her hal dikare karê xwe biqedîne.” Keçikê dor nedida diya xwe ya ku pê re dipeyivî, “Heso wekî beraza li malê radizê. Ma çima ew ji nav ciya dernakeve û hûn min pê re dişînin. Hi?” Her çiqas gotinên keçikê ji pêncî metre dûrî ve jî bi rehetî dihat bihîstin, kalo her wekî deng nebihîstî tevdigeriya, serê xwe dixist ber xwe, dikir niçeniç û di ber xwe re digot, “Xwezî nebûya ew ciwaniya ku me qedr û qîmet dida bav û kalan û min nedîta vî halê reben. Mala xweyiyê vê dewletê hilweşe, em kirin muhtacî pakêtek meqerne.”
Qeymeqamî bi fermana hikûmetê alîkarî li malên feqîran ku muxtarî navên wan jê re radgihand belav dikir lê ji ber ku ji berê de navbera kalo û muxtarê taxê tune bû, muxtêr navê wî nexistibû lîsteya alîkariyê. Piştî ku alîkarî hatibû belavkirin û ji kalo re gotibûn ku navê wî di lîstê de tune ye, wî bi gopalê xwe yê ku bi kevinbûna xwe dişibiya kalbûna wî, êrîşî dikana muxtêr kiribû. Der û cîran ketibûn navbera wan û ji bo aşkirina kalo, di ber dilê wî dabûn. Simoyê li Qesra Hikûmetê dixebitî aqilekî baş dabûyê. Simo gotibû ku serê muxtêr bişkêne û dikana wî serobino bike jî nikare tiştekî bi ser tiştekî bixe lê heke rasterast here cem qeymeqam û rewşa xwe jê re bêje, qeymeqam dê navê wî jî têxe lîsteyê.
“Ez qehirîm lê. Bi Xwedê ez di deriyê qeymeqamiyê re nakevim hundir. Ez ê wî li ber dêrî berdim û ez ê vegerim. Ew çi dike bila bike.” Keçikê gotinên xwe yên dawî gotin û telefon li rûyê diya xwe girt û di ber xwe re got, “Jixwe ez têra xwe pê re hetikîm, îca ez ê pê re bikevim qeymeqamiyê?”
“Keça min, hez `kî êdî tu vegere, ji vê pê ve ez dikarim rê derxim” kalo di dengekî mişt sûcdarî gote neviya xwe. Keçikê kire pifepif û got, “Na bavo, min ji diya xwe re got ku ez ê heya ber derî bi te re werim.” Keçikê ji ber ku fedî dikir di nava sûkê de bi bapîrê xwe re bimeşe, her lez dida xwe û bi çend gavan li pêşiya wî dimeşiya. Kalo ku bi vê rewşê serwext bû, careke din got, “Keçika min, êdî tu vegere.” Keçik bi carekê re zîvirî kalo û bi dengekî gur got, “Temam kalo, de hiş. Va em gihîştinê”
Piştî bêhnekê gihîştin ber deriyê qeymeqamiyê, keçik bêyî ku tiştekî ji kalo re bêje berê xwe da riya jê hatî û çû. Kalo qaxizên di berîka xwe de derxistin û bi hêrsa neheqiya muxtêr lê kirî qesta odeya qeymeqam kir. Dema ku çend gav di nav avahiyê de çû, yekî karmend ber bi wî ve beziya hat, destê xwe da ber sînga wî û got, “Hooop dayi! Nereye?*” Kalo destê wî ji sînga xwe vekir, gopala xwe li hewa hejand û bi heman hêrsê got, “Çi hop hop, ez ê herim cem qeymeqam. Muxtarê bênamûs navê min nexistiye lîsteya ardimê**. Her çi bibe dê bi qeymeqam bibe. Ez ê herim cem qeymeqam.” Karmendê qeymeqamiyê bi gopalê kalo girt û kir ku ji destê wî derxe, lê kalo xwe hê bêtir şidand û qet ji xwe kêm nekir. Din ava avahiyê de, nêzî deriyê odeya qeymeqam bû xirecira kalo û karmend. Karmend û welatiyê ku ji bo karên xwe li qeymeqamiyê bûn li wan civiyan û çend ji wan xwestin bikevin navbera wan lê karmendan kalo zeft kir. Pismamekî muxtarê taxê ku bûbû şahidê şerê kalo û muxtêr ji nav qerebalixê çeng bû û got, “Ez kalo nas dikim. Kalo li taxa me rûdine. Ji ber ku di hilbijartinan de dengê xwe dide partiya terorîstan, muxtar navê wî nexistibû lîsteya alîkariyê û wî jî êrîşî dikana muxtar kiribû.” Kalo gopalê xwe ber bi wî de hejand û got, “Bênamûs, ma tu ne pismamê wî kûçikî yî.” Li ser van gotinan karmendan xwe hê bêtir li kalo şidand.
Kalo her ku li ber xwe dida, karmendan ew baştir zeft dikir û di ber de jî lê didan. Yek ji karmendan destê kalo bi paş de qurufand, kalo ber bi dêrî ve kaş kir û wekî telîsa kayê kalo dakir ser peyariyê. Kalo li ser peyariyê serê xwe xist navbera her du lepên xwe yên qerase, wekî her demên xwe yên bed rojên ciwaniyê anîn hişê xwe û di ber xwe de got, “Xwezî nebûya ew ciwaniya bêxemî û bênamûsî û her nebûya ev kaliya bêrûmetî.”
*Hoop, xalo. Bi ku ve herî?
**Alîkarî
AMED ÇEKO JIYAN
No comments:
Post a Comment