Piştî ew çend salan, xuya ye bayê vê trendê gihîşt nav me kurdan jî. (Belkî jî jixwe ev ba gihîştibû nav me lê bi saya serê Inanolo û OFB haya me hê nû jê çêbû.)
Mala her duyan û yên din jî ava be ku haya me bi blogên kurdî dixin. Di vê serdemê de ku ji aliyekî ve cîhan bûye gundekî global lê ji aliyekî din ve her takekesek li gerdûneke cuda dijî, tiştekî xweş e ku haya mirov ji nivîsên hêja çêbe.
Piştî ku vî bayî hizr û mejiyê min alast, daxwaza dewamkirina nivîskariya blogeriyê careke din li ba min geş bû.
Min nivîsa pêşî ya bloga xwe di kanûna 2007an de, ango deh salan beriya niha û 3 mehan piştî Zinarê Xamo nivîsandibû. Mixabin min li ser blogê gelekî kêm nivîsand.
Bi hêviya ku bayê blogeriya kurdî geştir bibe, min niyet e her hefte herî kêm nivîsekê li ser blogê biweşînim. Êdî hema Xwedê çi bike qismet, kurteçîrokek be, wergerek be, serpêhatiyek be, bîranînek be, hema çi be.
Ma ne mamoste Arjen Arî li hemberî li "Îqre"yê zêde dikir û digot, "Lawo binivîsin! Hema sohbetên li vê Kuçeya Hunerê bin jî binivîsin."
Nexwe bêyî ku em meselê dirêj bikin, heta nivîseke din bimînin di nav xêr û xweşiyê de.
No comments:
Post a Comment