Do êvarê nasekî me telefon kir û got wî ji bo min li semteke baş xaniyekî xweş bi kirêyeke erzan dîtiye. Wekî wî behsa xanî dikir, jixwe ez jî li xaniyeî wisa digeriyam.
Wê şevê, ez li ser vê nûçeyê ketime xewê. Destê sibê demjimêr li dora 5-5.30an (di xwendina vê de hûn bi dilê xwe ne: pênc û nîv, pênc û sî) ez ji xewê hişyar bûm. Beriya hişyar bim, min xewnek didît. Di xewna min de ez li malekê bûm -min ew mal kirê kiribû û lê dijiyam-, bi tenê bûm -hêvî dikim ev tenêtî zêde dewam neke- û li nava malê digeriyam. Odeyeke raxistî ku min deriyê wê girtibû û hîç lê nedimam hebû. Li nava odê hinekî geriyam, min ji pencereyê li derdorê nihêrt. Pencereya wê li hewşa xaniyê cîran dinêrt. Li ber xaniyê cîran hewşek hebû, axa hewşê ajotî bû û li hewşê dar jî hebûn. Wê kêliyê niqutî dilê min ku ez ê ji wê malê derkevim. Dema min berê xwe da pencereya aliyê rê, min dît ku klîmayek li qorziya odê bi navbera dîwarê aliyê mala cîran û dîwarê aliyê rê ve hilawîstî ye. Li ser dîwarê aliyê rê jî hin prîz hebûn. Bi hêviya ku yek ji van prîzan dê xanî veke, min prîza pêşî vekir, ronahiya odê vebû. Lê prîza din klîma vekir û ode hênik bû.
Wê kêliyê pêşnek hat. Dema çûme pêlekana ku mirov jê hildikişe nava xanî, min dît ku keçikeke sergirtî ku ji cilên wê diyar e xwendekara lîseyê ye bi pêlekanan hildikişiya. Min fêm kir ku bi gumana xanî bêxwedî û vala ye bi dostikê xwe re hatiye kêf û seyranê. Çawa min qîrek dayê, keçik bizdiya û reverev reviya. Piştr hew min dît li hemberî min xortek û bi 5-6 gavan li paş wî jî komek xort heye. Di destên xortê li hemberî min de du kêr hebûn. Xortê ku bi tirkî dipeyivî, ji min dixwest ku yek ji wna kêran bigirim. (Ew kêr çend dişibiyan kêra bavê min.) Lê min kêr negirt. Wî xortî gelekî israr dikir ku kêrê bigirim; lê çavên min geh li kêrên di destê wî de geh li koma li paş wî bû û li riyeke revê digeriyam.
Wê demê ji xewê hişyar bûm. Pêşî min tê dernexist ka li ku derê me. (Gelek caran ev tê serê min; dema diçim navçeya me, piraniya şeveqan ji bo ku zanibim ka li kîjan malê me li derdorê û li derve dinêrim. Wekî tê hişê min, cara pêşî dema 10 salî bûm û bi mêvanî çûbûm Sêrtê yurda birayê min ê mezin lê dimîne, wisa li min hatibû. Li wê yurdê gelekî aciz bûbûm. Her şeveq bi hêviya ku li malê me ji xewê hişyar dibûm, lê bi tirsa ku ne li malê me min nikarî/nedixwest çavên xwe vekim.) Erê, pêşî min tê dernexist ka li ku derê me. Ji raxistina odê jî ciyê ez lêdiyar nebû (beriya çend rojan min ev ode wekî odeya rûniştinê raxist û şevê jî li vê dimînim). Dema ku min ji pencereyê loi derdorç, avahiyên hember nihêrt, min tê derxist ku li vê mala ez dixwazim jê bar bikim im.
Piştî wê xewê pirsek bi min re çêbû; Gelo çima wî xortî xwestibû ku yek ji wan kêran bide min? Bêyî ku ev pirs mejiyê min biwestîne, min bersiva xwe da: Di qanûnan de madeya xweparastinê -ku jê re dibêjin nefsî mudafaa- heye. Eger min kêra ku wî dirêj dikir bigirta, wî yê kêra din di zikê min re rakiribûya.
Li ser vê xewê, careke din li tiştên ku jêrhiş dikare bike haydar bûm. Nexwe tiştên em jiyane, me dîtine û me xwendine bêyî daxwaza me li jêrhişa me tomar dibin û kêliyek tê û kitekitên wan derdikevin. Ev kitekit, mirov di xewê de be jî derdikevin. Bi ya min va ye ev e nivîskaran xurt dike. (Jixwe hin pispor ji tiştên mirov dinivîsin dikarin analîza derûniya mirovan bikin.)
No comments:
Post a Comment