Carekê dîsa li Amedê pêşangeha pirtûkan a Tuyapê li dar bû. Me ji bo standa Şaredariya Bajarê Mezin ji depoyê pirtûk dianîn.
Hevaleke xebatkara şaredariyê got, ew ê jî îro were pêşangehê.
Min got, te xêr e? Wê got, ew heyrana Can Yücel e, û Can Yücel ji bo pirtûkên xwe îmze bike tê.
Piştî çend pirs û bersivan, li xwe mikur hat ku wê ne pirtûkên Can Yücel xwendine ne jî yên Can Dündar.
Paşê gava em çûn pêşangehê, min dît ku bi sedan kesên wekî wê li ber weşanxaneya Can Dündar ketine rêzê ku pirtûkên xwe bi Can Yücel bidin îmzekirin.
Di çalakiyeke rehmetiyê Mehmed Uzun de jî tiştekî wisa qewimîbû.
Yekî ji yê din dipirsî: Tu Mehmed Uzun nas dikî?
Yê din: Erê, çawa. Ew dengbêjekî mezin e.
Yekî din ê dîtir jî romanên Feqiyê Teyran xwendibû.
(Behsa nebûna kurdî di afîşên dawiyê de bila bimîne nivîseke din.)
